“Ik wist niet dat er op kantoor gelachen werd.” Deze opmerking, met een knipoog gebracht door Ike (24), markeert een keerpunt in zijn leven. Een dag die begon als een simpele ontsnapping aan school – “Als ik een dag niet naar school hoef, let’s go!” – veranderde zijn blik op de wereld én op zichzelf. Een arbeidsmarkt- oriëntatie project bracht hem voor het eerst binnen de muren van een kantoor. “Het voelde volwassen, anders, en ik dacht: dit is een plek waar ik zou kunnen werken.”

Wat volgde was geen vanzelfsprekend succesverhaal, maar een reis vol inzet, lef en veerkracht. Een verhaal waarin Ike bewijst dat je, zelfs met een turbulente start, bergen kunt verzetten.

Een jeugd in overlevingsmodus

Ike groeide op in een wereld waarin stabiliteit een luxe was. “Zijn moeder, afkomstig uit Nigeria, kwam op haar 18e naar Nederland en moest haar weg vinden in een nieuw land. “Ze werkte ontzettend hard, maar had moeite om het Nederlandse systeem te doorgronden: het regelen van praktische zaken zoals belastingen of zorgverzekeringen gingen niet vanzelf.”

Voor Ike betekende dit dat hij vaak alleen thuis was en al jong verantwoordelijkheden moest dragen. “We verhuisden vaak, en iedereen om ons heen was bezig met overleven.” Deze omstandigheden vormden zijn mindset: doorgaan, hoe zwaar het ook is. Rolmodellen? Die waren er niet. “Ik kende niemand met een managementfunctie, laat staan iemand met een eigen bedrijf. You cannot be what you cannot see.”

Zijn schooltijd bood daarbij onvoldoende houvast. Hoewel docenten hun best deden, ervoer hij een gebrek aan persoonlijke begeleiding. “Ze zagen me niet écht, ik was een onrustige jongen en dat was lastig. Iedereen kreeg dezelfde standaardaanpak, terwijl elk kind anders is. Mijn leerpad was nooit rechtlijnig, en daar was weinig ruimte voor.” Dit gemis heeft een blijvende indruk op hem achtergelaten en is één van de redenen waarom hij nu jongeren wil helpen die in vergelijkbare situaties verkeren.