“Ik werk al 17 jaar op het Over-Y College, een kleinschalige voortgezet onderwijs- school met een prachtige, diverse leerlingenpopulatie. Wat begon als een baan als wiskundedocent, is uitgegroeid tot mijn huidige rol als teamleider. Door de jaren heen heb ik gemerkt hoe groot de impact van kansenongelijkheid is op het leven van onze leerlingen. Daarom ben ik naast mijn rol als teamleider steeds actiever geworden in het creëren van kansen voor leerlingen die dat hard nodig hebben. Kansengelijkheid is voor mij geen abstract begrip; het is een dagelijkse missie die diep verweven is met mijn werk en wie ik ben.

Toch vraag ik me regelmatig af: hoe houdbaar is het dat zo’n belangrijke taak rust op de schouders van mensen zoals ik, naast alle andere verantwoordelijkheden? Het voelt heel fragiel om het afhankelijk te laten zijn van mensen die er toevallig de noodzaak van inzien en bereid zijn om het ‘erbij’ te doen.

Eigen initiatieven

In mijn tijd op het Over-Y College heb ik, met hulp van een aantal collega’s, al tal van initiatieven op poten gezet die een directe impact hebben op onze leerlingen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan een kledingkast voor leerlingen neerzetten, menstruatieproducten beschikbaar maken, gratis zwemlessen regelen, fietsen inzetten voor leerlingen zonder vervoer en het inzetten van aanvullend onderwijs om de horizon van kinderen te verbreden.

Hoewel ik trots ben op wat ik heb bereikt, voelt het alsof ik alleen het ‘laaghangend fruit’ pluk. Voor structurele verbeteringen ontbreekt simpelweg de tijd en capaciteit.

Een Gelijke Kansen Coördinator 

In mijn ogen kan een Gelijke Kansen Coördinator het verschil maken. Deze rol zou volledig gericht zijn op het structureel integreren van kansengelijkheid in het beleid van de school. Denk aan het coördineren van programma’s, het aanvragen van subsidies en het opbouwen van langdurige samenwerkingen met externe partijen. Nu blijft er veel liggen omdat ik simpelweg niet de ruimte heb om verder te gaan dan de initiatieven die ik zelf kan dragen. Dat frustreert me, zeker omdat ik weet hoeveel impact een structurele aanpak zou kunnen hebben.

Kansengelijkheid kan en mag niet blijven afhangen van de goede intenties van individuen zoals ik. Het is een verantwoordelijkheid die professionele ondersteuning en continuïteit vereist. Pas dan kunnen we écht een verschil maken voor alle leerlingen.

Ik blijf me inzetten waar ik kan, maar ik hoop dat mijn verhaal een breder gesprek op gang brengt. Want goed onderwijs betekent dat niemand achterblijft. Laten we daar samen voor zorgen!