Van persoonlijke worsteling naar maatschappelijke missie

Voor Wahe Ebrahimi begon zijn roeping niet in de kunstacademie of op het podium, maar in stilte – in zijn eigen zoektocht naar mentale, fysieke en sociale balans. “Voor mij werd het concreet op het moment dat ik besefte dat mentale gezondheid niet iets abstracts is, maar mijn dagelijks leven bepaalde. Ik merkte gaandeweg dat veel mensen in stilte met vergelijkbare worstelingen rondlopen. Dat besef maakte dat ik dit niet meer als thema zag, maar als roeping.” Zijn eigen reis werd de voedingsbodem voor een artistieke en maatschappelijke beweging die inmiddels vele anderen raakt. Met beeld, verhalen en openhartigheid bouwt hij aan verbinding. Letterlijk en figuurlijk.

Fotografie als veilige ruimte

Wahe gebruikt fotografie als een krachtig middel om emoties zichtbaar te maken die vaak onder de oppervlakte blijven. “Ik probeer een beeld niet alleen mooi te maken, maar ook eerlijk, met scheurtjes, spiegelingen of objecten die een verhaal dragen. Een voorbeeld is het gebruik van een kapotte spiegel in mijn huidige expositie: die staat voor hoe mensen zichzelf vaak gefragmenteerd zien, maar toch heel blijven.”De reacties op zijn werk zijn vaak intens en emotioneel. “Mensen vertellen me dat ze zich gezien voelen. Soms wordt er gehuild, soms ontstaat er een gesprek dat ze normaal niet zouden voeren. Dat zijn voor mij de waardevolste reacties, omdat ze laten zien dat kunst een veilige ruimte kan openen.”

AmentalProject: ”We are the Same”

Samen met collega en mede-oprichter Darion Thompson startte Wahe het AmentalProject, een creatief platform waar beeld en verhaal samenkomen om mentale gezondheid bespreekbaar te maken.“Het begon met onze eigen verhalen, maar groeide uit tot een expositie waarin ook anderen hun kwetsbaarheid durfden te tonen. We fotografeerden acht mensen en verbonden hun persoonlijke reis aan het thema ‘We are the Same’ want dat zijn we ook, ondanks onze verschillen.” De naam ‘Amental’ verwijst zowel naar een mentale reis als naar het taboe op het woord ‘mental’. Door de combinatie van kunst, storytelling en gesprekken willen Wahe en Darion mentale gezondheid weer aantrekkelijk én bespreekbaar maken.

Taboes doorbreken door mensenlijkheid

Het grootste taboe dat Ebrahimi wil doorbreken? Schaamte. “We willen laten zien dat er kracht schuilt in openheid. Kwetsbaarheid is geen zwakte, maar een bron van verbinding. Zonder acceptatie dat we niet perfect zijn, kunnen we ons nooit volledig mens voelen.” Hoewel het project voor iedereen bedoeld is, merkt hij dat vooral jongeren en jongvolwassenen zich herkennen in zijn werk.“Zeker in een fase van zoeken en opbouwen is herkenning heel belangrijk. We willen juist díe groep laten zien: je bent niet alleen. Je mag imperfect zijn. Je groeit in je eigen tempo.” Zijn eigen proces van heling en groei was allesbehalve lineair.“Het besef dat ik beter kon worden dan de jongere versie van mezelf die in de put was beland, heeft me richting gegeven. 

Dromen voor de toekomst

Zijn toekomstvisie is helder: internationale exposities, educatieve programma’s en bovenal een wereld waarin mentale gezondheid een vast en bespreekbaar onderdeel is van het dagelijks leven. “Ik wil projecten ontwikkelen die reizen, letterlijk van stad naar stad, maar ook figuurlijk van verhaal naar verhaal. En binnen scholen en gemeenschappen jongeren ondersteunen om mentaal veerkrachtiger te worden.” Want mentale veerkracht, zegt hij, draait om blijven opstaan. Ook als het langzaam gaat. “Het betekent leren van terugvallen, mild zijn voor jezelf en blijven geloven dat vooruitgang mogelijk is. Want dat is het.”

Bijzondere mijlpaal: 2500e volger van SKB Nederland!

Wahe is trots om de 2500e volger van SKB Nederland te zijn. Als hij zijn 18-jarige zelf een boodschap kon meegeven, dan zou het zijn: “Je bent op het juiste pad. Als je vooruit blijft kijken en in actie komt, kan niets je tegenhouden om te bereiken wat je wilt behalve jijzelf. Jongeren zijn de toekomst, en hen gelijke kansen bieden is essentieel. Dat zou vanzelfsprekend moeten zijn, maar dat is het helaas niet. Ik draag daar graag mijn steentje aan bij.”